سال های پیش با کتاب “انسان با انسان” با آثار پروفسور دوغان چوجل اوغلو، روانشناس برجسته و فقید ترکیه آشنا شدم. برگردان فارسی این اثر تحت عنوان “هنر ارتباط” و به دنبال آن ترجمه ی “کودک درون ما” به همت انتشارات رسپینا منتشر شد.
تمام آثار این نویسنده و روانشناس، کاربردی و مملو از مثال های نشآت گرفته از رویدادهای واقعی و در ظاهر پیش پا افتاده در کشور همسایه ی ما ترکیه(که به علت قرابت فرهنگی این مثال ها با میهن ما، بسیار ملموس است) و تحلیل روانشناختی دقیق و جالب است و این امر جاذبه ی آثار او را دو چندان می کند. وقتی در بخش 8 اثر حاضر(ویژن و شور زندگی) به تهیه ی لیستی از نقش های زندگی خود، به عنوان یک نمونه می پردازد، می نویسد: “به عنوان خواننده ی این کتاب دوست داشتم... می گفتید زندگیم را با کتاب هایتان غنی کردید، با گشودن پنجره های نو در تداوم زندگی به مراتب منظم تر، آگاه تر، با مسئولیت تر، به من کمک کردید” و یا “به عنوان کسی که شغلی دارد، [دوست داشتم بگویید] شما در ترکیه به فهم علم روانشناسی و درعملیاتی کردن مفاهیم این علم در سطح خانواده، در محیط های کاری، در اجتماع، در به وجود آوردن جامعه ی تُرکِ به مراتب آگاه تر، کمک کردید.” با مطالعه ی آثار این نویسنده و روانشناس برجسته در می یابیم که در هرمبحثی که وارد می شود، واقعا پنجره های نویی در تداوم زندگی به مراتب منظم تر، آگاهانه تر، با مسئولیت تر به روی ما می گشاید و به فهم علم روانشناسی و کاربردی کردن مفاهیم این علم در سطح خانواده، محیط کاری و کلاً دراجتماع کمک شایانی می کند. با آگاهی از تاثیرگذاری آثار، مصاحبه های تلویزیونی، تدریس و سخنرانی های او در گردهمایی ها است که مجری اخبار یکی از کانال های تلویزیونی در اعلام خبر درگذشت پروفسور دوغان جوجل اوُغلو با تأسف گفت: “در زمانی که کشور ترکیه بیشترین نیاز را به وجود او داشت، ما را ترک کرد”. 
کتاب “مای درونمان” نقش بسزایی در ارتقای سطح کیفی زندگی، آینده پنداری، پیشگیری از بحران های ارتباطی، که اغلب از یک رویداد به ظاهر پیش پا افتاده سرچشمه می گیرد و... دارد؛ یکی از مباحثی که بیشتر توجه را جلب می کند بحث بینش “ تو- من” و “بینش ما” (این بینش ها با مثال های ملموس و به طور مبسوط درکتاب تشریح شده است) و نیز یکپاچگی حیات و این که فرد فرد جامعه در ارتقا کیفیت زندگی مسئول هستند، است. پیش از برگردان این اثر، هر بار که آن را مطالعه می کردم و نیز حین ترجمه و ویرایش آن، وقتی در جای جای مباحث مطرح شده تأمل می کردم، یادمانده های گذشته، رویدادهای اجتماعی و خاطرات سابقه ی سی و پنج ساله ی خود درمحیط های صنعتی، پیش چشمم جان می گرفت. چه خانواده هایی که با فقدان آگاهی و عدم ارتقای کیفیت زندگی، یا از هم پاشیدند و یا دچار بحران شدند، چه محیط های کاری که با تنش ارتباطی بین کارکنان و یا شکاف عمیق بین کارکنان و مدیریت مواجه شدند و در نهایت شرکت به بیماری آشفتگی و بحران های پی در پی مبتلا و در نهایت به ورطه ی سقوط کشانده شد! ابتدا سعی کردم درهرموردی، مثال های زنده از دوران زندگی اجتماعی و کاری خود به صورت پانویس اضافه کنم ولی این یادمانده های نه چندان خوشآیند و مرتبط با مباحث کتاب به حدی زیاد بود که شاید خود به تنهایی در یک کتاب نسبتا قطورنگنجد! 
نویسنده خود به درستی اشاره می کند که “بر این باورم که شما چه مدیر ارشد و چه مدیر میانی باشید و یا به عنوان یک پرسنل ساده مشغول به کار باشید، چه مجرد و یا متأهل باشید، این کتاب چیزهایی برای گفتن به شما دارد و مفید خواهد بود. این کتاب به منظور همسفر بودن با کسانی که می خواهند زندگی سالم، رضایت بخش، متعادل و پُرمعنا داشته باشند، نوشته شده است” لذا مطالعه ی این اثر به تمام کسانی که دل در گروه ارتقای کیفیت زندگی، زندگی آگاهانه، سالم و به دور از تنش و... هستند، توصیه می شود. 
موضوعی که در برگردان این اثر بیشترین تعمق را روی آن کردم یافتن معادل مناسب فارسی برای واژه ی ویژن (vision) بود. بطوری که نویسنده در پانویسی در این خصوص توضیح می دهد، خود نیز در یافتن مترادف این واژه در زبان خود دچار مشکل بوده و اشاره می کند “چرا که ویژن به معنای ایجاد آگاهانه پایه ی فلسفی، یک انتخاب و خلق زندگی است” ویژن یک واژه ی جامعی است که هر جا سخن از آن به میان می آورد به جنبه ای از آن اشاره دارد؛ لذا صلاح بر آن شد که در هر مبحثی، با به کار بردن واژه ی مناسب با آن، توی پارانتز به هدفِ اصطلاح ویژن اشاره شود. 
جا دارد از زحمات فراوان آقای دکترسهیل رحیمی که در ویرایش و اصلاحات کتاب و به کار بردن واژه های مصطلح مرا یاری کرده و مقدمه ای نیز در معرفی این اثر نگاشته اند و از آقای دکتر فریدون مجلسی که با مطالعه ی پیش نویس برگردان این اثر از نظرات اصلاحی ایشان بهره جستم و از تلاش و زحمات خانم افسانه درگاهی – مدیر انتشارات رسپینا - در تصحیح نهایی و انتشار آن، سپاسگزاری کنم.